کد مطلب:37571 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:22

گنجینه پرسمان » اهل بيت

درباره قلم انحرافي و مسموم فاضل شرمغاني، در زمان امام حسن عسكري(ع) و غيبت صغري، به ويژه درباره تحريف ولايت فقيه توضيحاتي بفرماييد.

پرسش ابهام داشته و معلوم نيست كه مقصود از اديب فاضل شرمغاني كيست؟ در عصر امام حسن عسكري(ع) و غيبت صغري، اهل قلم و فاضلي وجود نداشته است كه درباره ولايت فقيه اظهار نظر كرده و به تحريف آن بپردازند، اگر هم وجود داشته، ما از او بي اطّلاع هستيم.

مضافاً بر اين كه در آن مقطع زماني ولايت فقيه به معناي رهبري و مصطلح آن مطرح نبود، تا وي به تحريف آن بپردازد.

به نظر ميرسد مقصود از شرمغاني كه پرسشگر محترم بدان اشاره نموده است، ابوجعفر، محمد بن علي شلمغاني معروف به ابن ابي الغراقر(1) باشد. اگر مقصود اين باشد، بايد گفت: وي از جمله افرادي بود كه در زمان غيبت صغري (260 - 329) ادعاي بابيت و وكالت از طرف امام زمان(ع) را نمود.(2) شلمغاني در ابتدا دانشمند و فردي صالح بود(3) و كتابهايي مانند كتاب التكليف و العصمة را تدوين كرد.(4) حسادت وي نسبت به ابوالقاسم حسين بن روح، سفير سوم حضرت حجت(ع) موجب شد كه با حسين بن روح مخالفت نمايد و مذهب حق را رها كند و خود مذهب جديدي به وجود آورد. نيز ادعاي الوهيت كند(5) و مقالات كفرآميز مبني بر غلوّ و تناسخ، تدوين نمايد و حكم به ترك عبادت و جواز نكاح با محارم كند(6) توقيعاتي مبني بر ذَمّ و لعن او از سوي امام زمان(ع) صادر شد.(7) وي نزد بني بسطام جايگاه و منزلتي ويژه داشت و به هنگام ارتدادش هرگونه كذب را به حسين بن روح استناد داده و براي بني بسطام گزارش مينمود. اين گزارش به ابن روح رسيد و بني بسطام را از پيروي او منع نمود.(8)

عقايد باطل و انحراف فكري و اختراع مذهب جديد، موجب شد كه وي از سوي حكومت راضي باللَّه (خليفه عباسي) تعقيب شده و زنداني گردد. در خانه وي پارهاي اوراق و برخي كتابها در مذهب باطل پيدا شد كه دلالت بر بطلان عقايد او داشت، ولي وي عقايد باطل خويش را انكار نمود. او و عدهاي از طرفدارانش را به حضور خليفه برده، خليفه از وي پرسيد كه چرا دعواي خدايي كردهاي؟ گفت: من ادعاي خدايي نكردهام. حرفهاي او مورد قبول واقع نشد و حكم بر آن صادر شد كه او را دار زنند و جسدش را بسوزانند.

بدين ترتيب عمر وي در سال 323 هجري پايان يافت.(9) مطالب اين شخص ربطي به ولايت فقيه ندارد.

پي نوشتها:

1. معجم الرجال، ج 17، ص 47؛ رجال نجاشي، ج 2، ص 293 - 294؛ ريحانة الادب، ج 4 - 3، ص 235.

2. ريحانة الادب، ج 4 - 3، ص 235.

3. عاشوري، جباري و حكيم، تاريخ عصر غيبت، ص 201 - 202.

4. ابوالقاسم خويي، معجم الرجال، ج 17، ص 48؛ عاشوري و جباري، پيشين، ص 201.

5. ريحانة الادب، ج 4 - 3، ص 235؛ بحارالانوار، ج 2، ص 252.

6. البداية و النهايه، ج 11 - 12، ص 203.

7. معارف و معاريف، ج 6، ص 540.

8. عاشوري و جباري، پيشين، ص 201 - 202.

9. معجم الرجال، ج 17، ص 48؛ الكامل في التاريخ، ج 8، ص 290؛ ابن جوزي، المنتظم، ج 13، ص 342.